Σταμάτα να έχεις αυτή την παθητική στάση και να κρύβεσαι πίσω από το ρόλο του παιδιού, για το καλό σου το λέω και για να πλησιάσεις να είσαι νορμάλ άτομο.'Οσο έχουν ακόμα την υγειά τους και στέκονται στα πόδια τους άσε τους να ζήσουν ο ένας με τον άλλο, όπως έχουν επιλέξει. Αν και όταν προκύψουν θέματα τυπικά, ανταποκρίσου κι εσύ ανάλιγα, δηλαδή τυπικά. Αν αρρωστήσει κανείς πχ και πας μια επίσκεψη δεν είναι ανάγκη να κάτσεις σαν την κακομοίρα ν'ακούσεις τις κουλαμάρες της μάνας σου. Σ'αυτή την ηλικία που βρίσκεσαι αυτά τα πρακτικά θέματα, όπως πχ να κόβεις ηλίθιες συζητήσεις, θα'πρεπε να τα'χες ανακαλύψει. Απορώ πώς δεν σε βοήθησαν οι ψυχολόγοι, μήπως δεν ήσουν έτοιμη να δεχτείς κάποια πράγματα και δεν άκουγες συμβουλές; 'Η δεν ήθελες να αναλάβεις δράση;Τέσπα, στη θέση σου δεν θα αράδιαζα ιστορική αναδρομή οικογενειακής ψυχασθένειας στον νέο μου σύντροφο, όχι από ντροπή, αλλά μία νέα σοβαρή σχέση δεν χρειάζεται αυτό το φορτίο, ούτε εσένα να κλαψουρίζεις συνεχώς για τη μάνα που σου'τυχε. Είναι ξενερωτικό και κουραστικό. Πάρε τα πάνω σου, ό,τι έγινε έγινε, ζήσε και χτίσε τη σχέση σου, μην προεξοφλείς την έκβασή της.