Επειδή είναι δύσκολο να θέσεις όρια και στα 3 του φαίνεται τόσο χαριτωμένο -σε κάποιους- με την τσιριδούλα του και νομίζουν πάλι ότι δεν καταλαβαίνει τ' αφήνουν ως έχει. Θέλει μεγάλη υπομονή αλλά και δεξιοτεχνία για να διαπαιδαγωγήσεις ένα παιδί σωστά. Τώρα, θέλω λίγο να εξαιρεθούν οι πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις με αντικειμενικές δυσκολίες που όμως μπορεί να φαίνονται πολύ φυσιολογικές περιπτώσεις όπως π.χ. ένα παιδί που ανήκει στο αυστικό φάσμα υψηλής λειτουργικότητας και μπορεί να φανεί ως κακομαθημένο σε τρίτα άτομα αν δεν είναι και γνώστες μιας τέτοιας κατάστασης, καλό είναι οι γονείς/συνοδοί πριν πάνε κάπου μ' ένα παιδί να προσυμφωνούν τις αποδεκτές συμπεριφορές και μόνο αφού τις έχει καταλάβει το παιδί ( τις έχουμε εξηγήσει πλήρως ασφαλώς) τότε βγαίνουμε. Εξηγούμε ακόμη ότι αν η συμπεριφορά μας είναι ανάρμοστη ίσως γυρίσουμε πίσω και φυσικά το υπολογίζουμε αρκετά ώστε τα όποια όρια θέσουμε να είναι πρώτον καλά γι' αυτό. Ένα παιδί που όλη την ώρα χτυπιέται, μπορεί να χάσει μια απολαυστική ξενάγηση κτιρίων ας πούμε. Δεν αγνοούμε το παιδί ασφαλώς για να ησυχάσουμε το κεφάλι μας. Α και πριν τα ψώνια, κάντε μια συμφωνία ( να είστε αποφασισμένοι να την τηρήρετε παρακαλώ) για το αν θα μπορεί να ζητήσει κάτι και θέστε ακριβή αριθμό πραγμάτων ΠΡΙΝ βγείτε απ' το σπίτι. Είναι σωτήρια η πρόληψη. Υ.Γ. Διαφωνώ για τον αποκλεισμό, δεν είναι πάντα εφικτός κι επίσης μπορεί οποιοδήποτε παιδί ας πούμε να τρομάξει και ν' αρχίσει να κλαίει. Συμφωνώ ότι πρέπει να μαθαίνουν στο παιδί τι είναι τα όρια στη συμπεριφορά για τα ίδια αλλά και τους γύρω τους και ότι αυτή η δουλειά ξεκινάει στα 2+ ανάλογα με το παιδί. Είναι δύσκολη η δουλειά του γονέα σίγουρα. Αν δεν είναι αδιάφοροι και προσπαθούν όντως για το καλύτερο, ας μην τους χτυπάμε όλοι αλύπητα χωρίς φυσικά να τους βρίσκουμε κι ανώτερους.