Έχω ζήσει σε σπίτι με καρκινοπαθη που τελικά δεν τα κατάφερε, τον πατέρα μου. Έχω να σου πω ότι ο ασθενής δεν έχει την ανάγκη από τους ανθρώπους δίπλα του να τρέχουν πανικοβλημενοι, να χτυπιούνται και να μοιρολογουν. Εμείς είμασταν κοντά του όσο πιο ευτυχισμένοι μπορούσαμε και του δίναμε κουράγιο.. Επίσης δεν ξέρεις τι έχει ο καθένας μέσα στην ψυχή του οπότε μην κρίνεις και πολύ περισσότερο όταν δεν μένεις στο ίδιο σπίτι γτ μέσα σε αυτό μόνο καταλαβαίνεις τη διαδικασία και πόσο επίπονη είναι για όλα τα μέλη..
