Να σαι καλα, γελασα πολυ με το σχολιο σου :) .Η περιπτωση μου εμπιπτει ξεκαθαρα στο 3ο σεναριο, υποθετω πως εχεις και εσυ παιδι(α) αν κρινω απ την κατανοηση της καταστασης. (αναρωτιεμαι εντωμεταξυ γιατι ολοι βιαζονται να βαλουν το κερατο στην εξισωση.)Γενικα με πιανει ωρες ωρες το παραπονο, και απο προηγουμενες σχεσεις, εχω δει πως οι αντρες απο ενα σημειο και μετα επαναπαυονται στην οικειοτητα μιας σχεσης και σταματανε να προσπαθουν ιδιαιτερα. Θα μου πεις τωρα γενικολογια του κ*λου και θα χεις και δικιο, για την δικη μου εμπειρια μονο μπορω να μιλησω. Εμενα η ορεξη μου για σεξ και φλερτ και ολο αυτο το μπουκετακι παραμενει αμειωτη μετα απο 5 χρονια σχεση, για τον αντρα μου δεν μπορω να πω το ιδιο. Τσαντιζομαι γιατι δεν ειναι ευκολο μεσα σε μια ιδιαιτερως κουραστικη καθημερινοτητα και με την κοιλια σφαγμενη να τρεχω και γυμναστηριο για να μην γινω απ αυτες που επειδη εκαναν παιδι εχουν παρει 40 κιλα, ουτε να προσπαθω φιλοτιμα να μην του γκρινιαζω για παραδειγμα που παραταει μονιμως το χεσμενο παμπερ στο μπανιο και βρωμαει ολο το σπιτι. Το οτι εχει παρει τα διπλα κιλα απο μενα κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης που το βαζεις? Δεν με νοιαζει το αισθητικο καθολου, αλλα οταν εχεις παρει 15 κιλα προφανως δεν εχεις διαθεση να κουνηθεις, ποσο μαλλον να γ*μησεις, τα σκουπιδια βγαζει εξω και λαχανιαζει.Λιγη προσπαθεια γκοντ νταμ ιτ, δε μπορει να σε καλομαθαινει και μετα να σου το στερει! Κατσε να δεις θα με κραξουν πως ειμαι και αχαριστη, πραγματικα θεωρω απαραιτητη προυποθεση το σεξ- και μαλιστα καλο- στην σχεση μου.Σνιφ Πσ: παιδια χαλαρωστε δεν γεννησα με φυσιολογικο, ολα καλα εκει κατω, δεν πασχει απο ptsd ο συζυγος.