Σε καταλαβαινω, απ την αλλη ομως καταλαβαινω την γυναικα σου περισσοτερο. Τραβηξε ολο το ζοριλικι της εγκυμοσυνης και της γεννας σωματικα και ψυχολογικα, και ειναι πολυ στεναχωρο σαν σκεψη μετα απο ολο αυτο να μην σε θελει ο αντρας σου οπως πριν ενω για σενα δεν εχει αλλαξει κατι. Προσπαθησε να διαχωρησεις τον ενα ρολο με τον αλλο στο μυαλο σου, μπορει να ειναι η καλυτερη μανα στο παιδι σου και ταυτοχρονα το πο*τανακι σου στο κρεβατι, δεν αποκλειει το ενα το αλλο. Μπορω να φανταστω οτι αυτο γινεται αιτια για προβληματα και απιστιες και απο τις 2 πλευρες σε πολλους γαμους.Τραβα κανε της κινκιες λοιπον αφου απ οτι εχω καταλαβει το θελει :) .Εμεις το ειχαμε συζητησει πριν κανουμε παιδι και δεν τιθεται τετοιο θεμα απο πλευρας του, στο κεφαλι του δεν ειμαι βεβαια, αλλα οσο σιγουρη μπορει να ειμαι ειμαι. Το θεμα ειναι οτι δεν μπορει να διαχειριστει καλα την νεα κατασταση/ κουραση/ αγχος με αποτελεσμα να μην ειναι σε μουντ. Αυτο ελεγα και παραπανω, εφοσον και εγω με πιο δυσκολο προγραμμα κανω την προσπαθεια να ειμαι ενταξει και σε αυτον τον τομεα της σχεσης μας το βρισκω πολυ αδικο και αποκαρδιωτικο να μη την κανει και αυτος. Ειναι λιγο dealbreaker απο πλευρας του εφοσον το εχουμε συζητησει στο παρελθον και νιωθω λιγο μ*λακας.