Για ποιές ηλικίες ακριβώς μιλάς.. Όταν η μαμά μου έφερε έναν άντρα στα δεκάξι μου στο σπίτι και τον παντρεύτηκε με το έτσι θέλω, χωρίς να μας ρωτήσει γιατί έβαζε όρια, όπως λές εγώ αντιδρούσα άσχημα απέναντι του, γιατί δεν τον ένιωθα οικογένεια μου, όπως και εκείνος δεν μας ένιωθε δικιά του.. Όταν εκείνος έλεγε, πως τα παιδιά σου δεν είναι δικά μου και θέλω ένα καινούριο εκείνη το δεχόταν, όταν όμως εγώ του έλεγα να χαμηλώσει την τηλεόραση γιατί διαβάζω μου φώναζαν αμφότεροι, όταν εκείνος μου έλεγε ότι δεν θα καταφέρω και πουθενά να περάσω και μου κανε σπάσιμο νεύρων με μουσική η μαμά μου έλεγε να διαβάσω αργότερα. Όταν εγώ όμως έλεγα στην μαμά, πως δεν τον νιώθω οικογένεια μου εκείνη μου λεγε πως μόνο γώ το βλέπω έτσι. Ξέρεις, που κατέληξε η μαμά μου? Μόνη της... Την παράτησε μόλις διαγνώστηκε με καρκίνο και της είπε να την φροντίσει η κόρη της. Για δές και αυτή την οπτική, γιατί τότε ήμουν το κακομαθημένο, που δεν ήθελα την ευτυχία της μαμάς μου για όλους....