Θεωρω πως αρκετα μεγαλη ευθυνη εχει ο γονιος σε αυτες τις περιπτωσεις. Πρωτον ας παρουμε την περιπτωση πως ο /η συντροφος ειναι ενα αξιολογο ατομο και κανει προσπαθειες να ερθει σε επαφη με το παιδι. Αν το παιδι δεν θελει αυτη την επαφη υπαρχουν καποιοι λογοι. Αυτους που μπορω να σκεφτω ειναι πρωτον πως ο γονιος δεν εμαθε ποτε στο παιδι οτι εκτος απο γονιος ειναι αντρας η γυναικα με αναγκες ερωτικης συντροφικοτητας, ειδικα πολλοι γονεις χωρισμενοι ΄πεφτουν΄πανω στα παιδια οσο ειναι ενηλικα και ξαφνικα αφου ενηλικιωθει του ξεφουρνιζει εναν συντροφο ενω ολα τα προηγουμενα χρονια του εμαθε πως η μαμα/ μπαμπας δεν εχουν διαφορετικο ρολο εκτος απο του γονεα. Οταν μαθαινεις ετσι για πολλα χρονια δεν ειναι ευκολο να κατανοησει μια καινουργια κατασταση. Δευτερη περιπτωση ο γονιος στρεφεται εντονα στην πλευρα του/της συντροφου ωστε το παιδι να νιωθει παραμελημενο. Σπανιο αλλα συμβαινει. Τριτη περιπτωση ο γονιος δεν κανει καμια ουσιαστικη προσπαθεια να ερθουν σε επαφη με επιδιωξη την πραγματικη επικοινωνια. Τεταρτη περιπτωση ο γονιος να πιεζει υπερβολικα το παιδι και τον συντροφο να κανουν παρεα, να παρει ο συντροφος τη θεση του γονιου κτλ.Φυσιολογικο δεν ειναι το παιδι να ΄κλωτσησει΄;Τωρα αν ο συντροφος ζηλευει τη σχεση γονεα -παιδιου η απαιτει παραπανω προσοχη σε εκεινον, η εχει κλεισει καθε πιθανοτητα επικοινωνιας. Θεωρω πως υπαρχουν δυο δρομοι. Στην πρωτη περιπτωση η απομακρυνεις/χωριζεις τον συντροφο η κανετε συζητηση και δουλευτε το προβλημα. Στην δευτερη περιπτωση που μπορουν να ισχυουν και παραπανω λυσεις υπαρχει μια ακομα ο γονιος διαχωριζει παντελως τη σχεση και την επαφη μεταξυ συντροφου και παιδιου αν και δεν ειναι η ιδανικοτερη λυση και κατα πασα πιθανοτητα θα προκυψουν αλλα προβληματα. Αν το παιδι δεν το δεχεται χωρις ουσιαστικα κανενα λογο ειναι ευθυνη γονεα και παιδιου να λυσουν το πρβλημα.
