Γεια σου, νομίζω οτι είσαι δικό μας κορίτσι, μου φάνηκε γνωστή η ιστορία σου. Όπως και να'χει λυπάμαι για τις απώλειές σου, ίσως θα ήταν χρήσιμο να διαβάσεις κάποια πράγματα σχετικά με την ψυχολογία του πένθους, ώστε να ξέρεις περίπου τι είναι "φυσιολογικό" (ο καθένας το περνά διαφορετικά) να βρεις μπροστά σου. Εμένα πάντως με βοήθησε, κινητοποιήθηκα μόνη μου να βγάλω άκρη, γιατί κανείς δεν μπορεί να σε νιώσει και να σε βοηθήσει όσο εσύ η ίδια τον εαυτό σου. Από κει και πέρα μιλάς για αγωγή, για ψυχίατρο. Αν σου έδωσε αγωγή για ένα χρονικό διάστημα χωρίς να υπάρχει επιπλέον ψυχολογική υποστήριξη και καθοδήγηση, λογικό είναι να ξανακυλίσεις μετά το πέρας της θεραπείας. Η λύση είναι να ζητήσεις βοήθεια είτε πάλι από τον ίδιο (όχι μόνο για φάρμακα) είτε από κάποιον άλλο με τον οποίο θα έχεις καλύτερη επικοινωνία. Δεν αναφέρεις (όπως γίνεται εξάλλου στις περισσότερες εξ/σεις εδώ) τι σου είπε ο γιατρός, τι δε σου ταίριαζε κτλ, προκειμένου να υπάρχει μία βάση συζήτησης. Ξέρεις καμιά φορά δεν ακολουθούμε τις συμβουλές για χψ λόγους, γιατί θέλουν δουλίτσα, ενώ εμείς λαχταράμε την ανακούφιση του άμεσου αποτελέσματος. Το πένθος και η απώλεια γενικότερα χρειάζονται υπομονή και δουλειά με τον εαυτό μας.Για το θέμα της μαμάς σου, μην ξεχνάς οτι τραβάει κι εκείνη το ζόρι της με το πένθος. Είναι άλλο να χάνεις πατέρα όταν είσαι 30+ κι άλλο να χάνεις σύντροφο στην ηλικία της. Για τις κατάρες έχεις δίκιο , είναι άσχημο να ακούς τέτοια πράγματα, σου χαλάνε την ήδη άσχημη διάθεση. Βρες τρόπο να της κόβεις τη συζήτηση, έστω κι αν χρειαστεί να γίνεις αυστηρή μαζι της μια-δυο φορές. Μετά θα στρώσει. Μη φοβάσαι για τον πρώην σου, δεν παθαίνει τίποτα από τις κουβέντες της μαμάς σου, εξάλλου νιώθει κι εκείνη οτι αδικήθηκε (η οργή μετά την απώλεια). Άστον να πάει στο καλό, να'ναι καλά και μακριά σας για να συνέλθετε.Καλό κουράγιο.