Γεια σου αραχνακι! Είπα να σου πω και εγώ μια γνώμη μιας και έδινα πανελλήνιες πέρυσι. Εμένα το μόνο που με τρελαίνει είναι τα πινέλα μου και για πολλούς και διάφορους δεν ήθελα να επιχειρησω να ζήσω από αυτό. Έτσι λοιπόν είχα βρεθεί ακριβώς στην θέση σου. Άλλαζα συνέχεια γνώμη και δεν κατέληγα πουθενά μέχρι και ιατρική έλεγα ότι ήθελα να σπουδάσω ( που τώρα κάνω τον σταυρό μου που "απέτυχα" και δεν μπήκα). Μην στα πολυλογω είμαι σε ένα τμήμα που δεν ήταν καν στις πρώτες μου σκέψεις. Σπουδάζω χημεία και ομολογώ ότι αν και δεν το περίμενα μου αρέσει πολύ. Θυμάμαι τον Ιούνιο που είχαν βγει οι βαθμοί και είχα πάθει εγκεφαλικό και γελάω. Δεν θα γίνει ποτέ το πάθος μου ( βέβαια λατρεύω τα εργαστήρια θα μπορούσα να είμαι κάθε μέρα εκεί), αλλά ειλικρινά δεν με νοιάζει... Προσπαθώ πολύ γιατί ξέρω ότι αυτό πρέπει να κάνω και θέλω να το κάνω. Η ζωή είναι πολλά παραπάνω από μια δουλειά. Βρες κάτι που έστω καπως να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον (ισως αυτό να μην είναι καν στο Πανεπιστήμιο γιατί το 19 δεν σημαίνει ότι πρέπει σονι και ντε να σπουδάσεις). Γράψε πανελλήνιες και κρατά το μυαλό σου ανοιχτό ώστε να δώσεις ευκαιρία σε όποια σχολή περάσεις αν κρίνεις ότι επαγγελματίκα θα είναι μια καλή επιλογή.