Αν και αποφεύγω να σχολιάζω άρθρα, δεν μπορώ παρά να αγανακτήσω με την τόση προσποίηση. Το άρθρο (που απέχει έτη φωτός από το να είναι κριτική, το παραδέχομαι) είναι μια συγκαλυμμένη - και όχι πολύ καλά - έκθεση του πόσο ανώτερος αυτοχαρακτηρίζεται ο υπογράφων από τον μέσο κάτοικο αυτής της πόλης. Δυστυχώς τούτο το μόρφωμα το συναντώ σε πολλά από τα άρθρα που δημοσιεύονται σε περιοδικά, ειδικά στον δωρεάν Τύπο, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι: αξίζει στ'αλήθεια η Ελλάδα τέτοια αρθρογραφία; Τον τελευταίο καιρό, που η αποκλειστικότητα της αγάπης για την Ελλάδα αποδίδεται μόνον σε ναζί, αναρωτιέμαι αν στ'αλήθεια μου επιτρέπεται να αντιδράσω λέγοντας: "Συγγνώμη παιδιά, ξέρετε, η Ελλάδα που εγώ αναγνωρίζω, εγώ αγαπάω, εγώ πεθυμώ, η Ελλάδα των ανθρώπων που εκτιμώ (φίλοι, άγνωστοι, δεν έχει σημασία) είναι αντάξια της προσοχής μας" Αν αξίζει η Ελλάδα ένα κορίτσι σαν την Cibelle - η απάντηση είναι ναι, της αξίζει. Τόσο απλά. Κι εγώ λάτρεψα την εκτέλεση του green grass [που ένα, οποιοδήποτε, προαστιακό πανκάκι (http://www.lifo.gr/mag/features/2379) θα έπρεπε να ξέρει ότι δεν είναι του Nick Cave], έχω ταξιδέψει με τη φωνή της, την θεωρώ εξ'ίσου ταλαντούχα με την Χριστίνα Μαξούρη και την Yvonne Sanchez - και βέβαια μου αξίζει. Όπως αξίζει στους κατοίκους της Μασσαλίας η Μαρία Σίμογλου, στους Παριζιάνους ο Γιάννης Πλαστήρας, στο Βερολίνο η Έλλη Γρίβα. Τόσο απλά. Η βασική μου διαφωνία με τον αρθρογράφο είναι η εξής: Εκείνος θεωρεί ότι είναι κάτι διαφορετικό από την φύρα που τον περιβάλλει. Εγώ αισθάνομαι εκφραστής ενός κομματιού της πόλης - ή και της χώρας. Η θεώρηση του καθενός έχει την δική της αξία, ωστόσο απόψεις σαν και αυτές εμένα με κάνουν να θυμώνω. Τις θεωρώ εξ'ίσου φασιστικές με τα ιδεολογικά κατασκευάσματα της Χρυσής Αυγής. Λυπάμαι.Δ. Γιαμλόγλου