Καταρχην να σου ζησει το μωρακι σου! Εγω εχω τρια αγορακια και συνεχιζω να τα κατσιαζω στα φιλια και τις αγκαλιες. Κανεις δεν κακοθαινει απο αγαπη. Τα δικα μου ολη την ωρα αγκαλια τα ειχα μωρα και μια χαρα παιδακια ειναι. Ζωηρουλια μεν, αλλα καμια σχεση με κακομαθημενα διαολια που τσιριζουν και απαιτουν.Δεν εχω γνωσεις παιδοψυχολογιας, αλλα για μενα η αγκαλια, ειδικα για ενα μωρακι, ειναι συναισθηματικη τροφη. Θα αφηνες το παιδακι σου χωρις γαλα; Θα το αφηνες λερωμενο; Οι συναισθηματικες αναγκες ειναι εξισου σημαντικες με τις σωματικες. Οσο για το ξυλο, ξεχνα το. Η βια τραυματιζει την ψυχη κι αφηνει ουλες. Θα κανεις υπομονη και μετα θα χρησιμοποιεις τη συζητηση και τη μεθοδο της επιλογης και των συνεπειων αυτης. Δουλευουν μια χαρα και τα δυο. Αλλωστε, το μωρακι σου θα μεγαλωσει και ενα πρωι θα δεις μπροστα σου εναν εφηβο/μια εφηβη. Εκει τι θα κανεις; Θα σηκωσεις χερι;Κανε υπομονη, θα μεγαλωσει και θα βρεις την ηρεμια σου. Αν σε παρηγορει, τα παιδια μου ειναι 7 και 4 ,5 αντιστοιχα κι αναπολω πολυ συχνα τις εποχες που ηταν μωρακια.
