Πιστεύω ότι κυριαρχεί ο φόβος μέσα μας αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό εκείνος της απόρριψης που θίγεις, αλλά ο φόβος μήπως πονέσουμε ξανά και επενδύσουμε πάλι σε λάθος άνθρωπο με αποτέλεσμα να ανοίξουν οι πληγές μας. Έτσι δημιουργούμε μέσα μας κάποιο είδος άμυνας-προστασίας, κλεινόμαστε άθελά μας στο καβούκι ασφαλείας του εαυτού μας και δυσκολευόμαστε να αφεθούμε και να αγαπήσουμε ένα καινούργιο πρόσωπο ξανά. Κυρίως όταν είναι όλα μέσα μας νωπά και ματωμένα..