Επειδή προφανώς αυτό που λες απευθύνεται και σε εμένα... Δεν μιλάμε εκ του ασφαλούς φίλε μου. Στον ιδιωτικό τομέα κυρίως κανένας δεν μπορεί να ειναι ασφαλής. Αλλά το προσπαθήσαμε. Μοιράσαμε ένα σκασμό βιογραφικά, πήγαμε σε ένα σωρό συνεντεύξεις, διαβάσαμε, ψάξαμε στο ιντερνετ, διαβάσαμε και μάθαμε πράγματα μόνοι μας. Και ναι, προφανώς και δεν θα χαϊδέψουμε αυτιά. Τα παραδείγματα που έχω εγώ από την οικογένεια μου ή τους φίλους μου είναι ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ περιπτώσεις που απορρίπτουν ευκαιρίες για δουλειά επειδή δεν ταιριάζει με το πτυχίο τους, το Image τους, με το τι θα πει ο κόσμος, με το "αααα εμένα η μάνα μου δεν με μεγάλωσε για να σερβίρω καφέδες" και άλλα τέτοια. Άρα πως θέλεις να σκεφτώ ότι δεν μιλάμε για μια περίπτωση "μία από τα ίδια"? Άσε που ειναι μια γενική εξομολόγηση που μπορούμε άνετα να την κατατάξουμε σε αυτή την κατηγορία. Όταν φίλη μου 4 χρόνια άνεργη - παραίτηση, όχι απόλυση - νηπιαγωγός, απέρριψε 4ωρη εργασία σε σταθμό γιατί δεν σπούδασε για να πάρει 300 ευρώ τότε ναι, κι εμείς θα αρπαχτούμε με αυτές τις εξομολογήσεις. Γιατί ειναι παράδειγμα οτι ευκαιρίες υπάρχουν, μετρημένες όμως και ορισμένοι περιμένουν να διαλέξουν. Κι εμείς - που μιλάμε εκ του ασφαλούς όπως λες - από εκεί ξεκινήσαμε, από τα 300 ευρώ. Και βάλαμε τον κώλο μας κάτω - σορρυ κιολας - και το παλέψαμε, διαβάσαμε, εξελιχθήκαμε και πήγαμε παρακάτω. Για αυτό λοιπόν θα σου πω ακόμα μια παροιμία. Αν δώσεις λέει σε κάποιον ένα ψάρι θα έχει φαγητό για μια μέρα. Αν τον μάθεις να ψαρεύει, θα τρώει κάθε μερα. Αν δεν της δώσουμε λοιπόν 2-3 ιδέες και δεν την παρακινήσουμε να εξελιχθεί, δεν κάνουμε τίποτα.
