Σε καταλαβαίνω. Πριν λίγα χρόνια δούλεψα κάτι 8 ( μιση ώρες έβγαιναν) με κυλιόμενο μάλιστα ωράριο που έβγαινε εν τέλει 6ημερη και οι εργοδότες ήταν απαράδεκτοι. Ακόμη κι όταν δεν υπήρχε δουλειά δεν υπήρχε μια μικρή καρέκλα να κάτσουμε. Οι δικοί μου εργοδότες τα 'χαν βρει όλα στρωμμένα και ήταν αδιάφοροι πραγματικά για το τι περνάμε και απλά μας έλεγχαν ολημερίς κι οληνυχτίς με τις κάμερες. Δεν θα πω για τις δουλειές κ.τ.λ. ή την ψυχική φθορά σ' εκείνη τη δουλειά αλλά το γεγονός ότι δεν μας επέτρεπαν να κάτσουμε, ότι δεν υπήρχε μια καρέκλα να κάτσουμε ένα πεντάλεπτο το βρήκα τόσο σιχαμένο σαν κίνηση που νομίζω είναι ο βασικός λόγος που έφυγα. Δεν μπορώ να συνεργάζομαι με απάνθρωπα άτομα. Για την ιστορία, έκατσα 3μιση μήνες και μου πήρε τουλάχιστον άλλον έναν να συνέλθω σωματικά. Εννοείται πως δουλειές σαν κι αυτές υπάρχουν, αλλά σπάνια αντέχει κανείς για πολύ κι όσοι αντέχουν συνήθως καταλήγουν ζόμπι.
