Η υιοθεσία είναι ένα πολύ πονεμένο θέμα στην Ελλάδα κι ας διαμαρτύρονται οι εκάστοτε φορείς. Από την άλλη υπάρχει και το θέμα της αναδοχής. Καλό είναι να ξέρετε ότι το προσωπικό είναι ανεπαρκές για όλη την έκτασή της δουλειάς οπότε είναι δύσκολο να προχωρήσει το κομμάτι του ελέγχου κ.τ.λ. Οι εξετάσεις είναι εξονυχιστικές αν και δυστυχώς δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος εδώ που τα λέμε. Οι μονοί γονείς δεν παρουσιάζουν το ιδανικό πρότυπο αλλά αυτό που μπορεί να μετρήσει θετικά είναι το γεγονός αν υπάρχει ένα γενικότερο οικογενειακό περιβάλλον να το πλαισιώνει. Π.χ. Αν κάποιος μένει μόνος σαν εσένα θα απορριφθεί εν αντιθέσει μ' έναν που οι παππούδες είναι κοντά και υπάρχουν παράλληλα ξαδέρφια, αδέρφια για το παιδί κι έτσι μεγαλώσει σε μια οικογένεια θαλπωρής. Ωστόσο, γενικά αυτές οι περιπτώσεις είναι λύση ανάγκης για τα παιδιά που δεν επιλέγονται προς υιοθεσία κι έχουν διάφορα θεματάκια καθώς, όπως λένε, "η χειρότερη οικογένεια είναι προτιμότερη από το καλύτερο ίδρυμα" εννοώντας προφανώς όχι τις ακραίες καταστάσεις. Υ.Γ. Δεν είμαι ειδική , αλλά οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου. Αυτό που θα σου πρότεινα είναι να δεις μέσω της εθελοντικής εργασίας προσφέρεις στα παιδιά. Υπάρχουν ένα σωρό παιδιά που έχουν ανάγκη από αγάπη και φροντίδα και σου ανταποδίδουν το συναίσθημα που παίρνουν στο πολλαπλάσιο. Επιπλέον, σπάνια ένας άντρας βρίσκεται σε τέτοιους χώρους ανάμεσα στα παιδιά και έχουν ανάγκη από ένα πατρικό/αντρικό πρότυπο. Μπορείς να προτείνεις διάφορες δραστηριότητες όπως έστω ένα ανάγνωσμα παραμυθιού. Οτιδήποτε. Φυσικά και για εθελοντική εργασία θα εξεταστείς να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού αλλά οι διαδικασίες είναι μακράν πιο συνοπτικές.Σε προτρέπω να δεις λίγο πιο σφαιρικά το ζήτημα.