Ο τρόπος της γραφής σου με έκανε να γελάσω λιγάκι... ωραία τα λες. Μέσα από το πόνο και την απογοήτευση που βιώνεις, τα εξιστορείς με χιούμορ. Η αλήθεια είναι πως όταν χάνουμε κάτι τότε στα αλήθεια το εκτιμάμε, αλλά καθυστερημένα πλέον χωρίς επιστροφή που είναι το χειρότερο. Και είναι το χειρότερο γιατί αν ο άλλος/άλλη έχει φερθεί με αυτή τη σκ@τένια συμπεριφορά που αναφέρεις και ξυπνήσει όταν θα είναι αργά για μετάνοιες, εσύ πλέον δεν μπορείς να συγχωρήσεις. Δεν μπορείς όχι γιατί κάνεις νάζια και ηθελημένα τον πονάς με το τρόπο σου για να καταλάβει και εκείνος τι εστί βερίκοκο, αλλά γιατί έχεις σπάσει σε τόσα μικρά κομμάτια μέσα σου που δεν μπορείς να σου επιβληθείς. Δεν σημαίνει ότι τον μισείς αλλά δεν μπορείς να λειτουργήσεις πια μαζί του, ξέρεις πως θα είναι αρρωστημένο. Και να κάνεις πέτρα τη καρδιά να συγχωρήσεις, πάντα θα νιώθεις μια μελανιά στη ψυχή σου από τη πληγή που έτρεξε πόνο και αίμα από αυτόν που αγάπησες. Σε κάποιο μελλοντικό τσακωμό, σε κάποια διαφωνία θα ζωντανέψουν ψυχοφθόρες καταστάσεις που θα οδηγήσουν σε επαναλαμβανόμενο ναυάγιο. Μαζί με όλο αυτό, έχεις και το θυμό για εκείνον και το μεγάλο γιατί και τη σκέψη που αν δεν φερόσουν έτσι τόσο άσχημα τώρα θα ήμασταν καλά μαζί...