Aν και έχουν περάσει χρόνια από τότε που έγινε για πρώτη φορά μπαμπάς, να σου πω ότι όλοι σχεδόν το ίδιο νιώθουμε, νόμιζα ότι δεν θα καταφέρω τίποτα και ότι θα είμα ανεπαρκής σαν πατέρας και σαν σύζυγος.Όταν φέραμε την κόρη μας στο σπίτι την κοιτούσαμε πάνω από το κρεβάτι της και δεν ξέραμε τι να κάνουμε, μετά άγχος για το μπάνιο γιατι νομίζαμε ότι θα μας φύγει από τα χέρια, πανικός γενικά για όλα,νομίζαμε ότι πνιγόταν με το φαγητό, στο πρώτο κιχ πεταγόμασταν ελατήρια, την έβαζα μέσα στο αυτοκίνητο και έκανα βόλτες γύρω από το στενό μέχρι να κοιμηθεί, περάσαμε μέρες και νύχτες με άγχος και άυπνοι αλλά μετά χαζοχαρούμενοι με τα πρώτες χειρονομίες, χαμόγελα, βρήκε και το μωρό την ρουτίνα του.Έχει κούραση, αυτό είναι δεδομένο, αλλα όλα πάνε καλά.Το δεύτερο παιδί το βάλαμε στον αυτόματο,για αυτό ήταν νομίζω και πιο εύκολο και ήσυχο σαν μωρό, ίσως επειδή ήμασταν και εμείς πιο ήρεμοι σαν γονείς.Με το καλό και να σας ζήσει.