Τί να πώ τώρα ...?ούτε εγώ είχα ποτέ γνωριμίες δυστυχώς μόνη μου έτρεχα μια ζωή...με βιογραφικά στο χέρι, πόρτα πόρτα..στο αντικείμενο που σπούδασα δε δούλεψα ποτέ...οι γυναίκες έχουμε δε και ένα άλλο μείον..έχω ταξιδέψει 12 ώρες να πάω σε συνέντευξη για δουλειά σε νησί με όλες τις ελπίδες μου σε μαι βαλίτσα καθώς ήμουν καιρό άνεργη για να μου την πέσει ο διευθυντής του ξενοδοχείου χωρίς να έχω δώσει το παραμικρό δικαίωμα....περιττό να πώ πως κατάλαβε τη μαλακία του μετά και μου ζήτησε έμπρακτα συγγνώμη την οποία και δε δέχτηκα 2 φορές αυτό 2 διευθυντές ξενοδοχείων μεγάλων...δυο δουλειές χαμένες ενώ είχα τα προσόντα...το αναφέρω κυρίως για τις γυναίκες φυσικά και γιατί μου θύμισες πράγματα τον καιρό της ανεργίας μου...τεράστιες οι διαστάσεις του προβλήματος...απο πού να το πιάσεις...υ.γ συγκινητικό αυτό που έγραψες...όλες μου τις ευχές για ό,τι καλύτερο!!κουράγιο+δύναμη...