Έλεος με αυτήν την καραμελιτσα της κατάθλιψης και την αυτοδιαγνωση. Το ότι δεν σε αγαπούν οι άλλοι σύμφωνα με τα δικά σου μέτρα και σταθμά μην το εκλαμβανεις ως έλλειψη αγάπης η ενδιαφέροντος. Πρέπει να γίνεις λίγο χοντροπετση. Αλλοιμονο κι αν καθόμαστε να χαλιομαστε για ψύλλου πήδημα. Φιλοσοφήσε το λίγο. Για κάτι το οποίο δεν φέρνει καταστροφή στη ζωή μας απαγορεύεται να στεναχωριομαστε. Αν κάνεις έτσι για τα καθημερινά τι θα κάνεις αν σου συμβεί κάτι σοβαρό;; Δεν χρειάζεται να κάνεις κανένα τρομερό επίτευγμα για να είναι οι γονείς σου περήφανοι για σένα. Βρες πράγματα δημιουργικά να ασχολείσαι που να σε ευχαριστούν και να σε γεμίζουν. Η χαρά δεν έρχεται να μας λούσει ξαφνικά εκεί που καθόμαστε.....πρέπει να κάνουμε και κάτι.