Για να σε κάνω να νιώσεις λίγο καλύτερα παραθέτοντας το δικό μου οικογενειακό ιστορικό :Ο πεθερός μου πέθανε όταν είχαμε σχέση για 8 μήνες με τη γυναίκα μου. Ήταν ένα μέθυσο, βάναυσο, κυκλοθυμικό καθίκι που έκανε κόλαση τη ζωή της πεθεράς μου με όποιο τρόπο βίας μπορείς να φανταστείς. Ευτυχώς, η πεθερά μου βρήκε τα κότσια να τον χωρίσει πολύ νωρίς.Ένα χρόνο μετά, ο πατέρας μου 2 εβδομάδες μετά το γάμο με τη γυναίκα μου, ξυλοκόπησε για άλλη μια φορά τη μητέρα μου. Αυτή ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κατάλαβε μετά από 35 χρόνια άθλιου γάμου ότι πρέπει να χωρίσει από αυτό το θρασύδειλο, αλκοολικό, σπαγγοραμένο, ρακοσυλλεκτικό, νάρκισσο παρτάλι. Σταμάτησα να έχω σχέσεις με τον πατέρα μου από τότε.Η μητέρα μου πέθανε 5 χρόνια μετά, λίγες ημέρες πριν τη βάπτιση του γιού μου, τον οποίο πρόλαβε να δει μόνο δύο φορές. Ευτυχώς πρόλαβε και χάρηκε την μεγάλη κόρη μου από τη γέννησή της και για 2,5 χρόνια. Πρακτικά από τότε δεν έχω γονείς, σε αντίθεση με εσένα που έχεις πατέρα και από τα γραφόμενά σου διακρίνω τρυφερότητα απέναντί του.Δεν υπάρχει σχολική γιορτή που να μην με πνίγουν τα δάκρυα με το παράπονο γιατί να είναι απούσα από εκεί η μητέρα μου και να είναι τόσο κακός ο γάμος των γονιών μου. Όσο όμως και αν συνάντησα αντιξοότητες, τις ξεπέρασα χάρη (και) στη βοήθεια της υπέροχης συζύγου μου και των παιδιών μου που αγωνίζομαι να τους δώσω όλα τα ψυχικά και υλικά εφόδια να γίνουν ολοκληρωμένοι και πλήρεις άνθρωποι στη ζωή τους.Όση θλίψη και να νιώθεις, προσπάθησε για το δικό σου καλό να την ξεπεράσεις με όποιο τρόπο μπορείς και να μην την αφήσεις να «καταπιεί» εσένα και τον γάμο σου. Ένας ψυχολόγος θα ήταν καλή λύση. Εμένα με βοήθησε πάρα πολύ στο να διαχειριστώ το θυμό μου απέναντί στον πατέρα μου.Σου εύχομαι καλή υγεία και καλή δύναμη στη ζωή σου.