Σκεφτόμενη το πως ήμουν εγώ στα 22 θα ελεγα πως δεν είναι καθόλου καλή ηλικία για να αρραβωνιαστεί κανείς ακόμα και εάν έχει 4 χρόνια σχέση. Τώρα είμαι 25 και μέσα σε 3 χρόνια έχω κάνει και έχω ζήσει κ ένα σωρό πράγματα και έχω αποκ΄τησει ένα σωρό εμπειρίες που δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να κάνω αν αρραβωνιαζόμουν.Από που να πρωτοξεκινήσω τις εντστασεις μου? Καταρχάς δεν μας λέτε πως ακριβώς σκοπεύει η κόρης σας να "ανοίξει σπίτι στα 22". Σπουδάζει? Δουλευει? Βγάζει αρκετά χρήματα ωστε να μπορεί να συντηρήσει το "νοικοκυριο" της? Τα ίδια ισχύουν και για το αγόρι της? Ή μήπως σκοπεύετε να τους συντηρείτε εσείς οι γονείς? Αυτό και αν το θεωρώ λάθος. Επίσης, όταν είσαι απο τα 18 με έναν ανθρωπο ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ. Δεν ξέρεις τον εαυτό σου, τα θέλω σου.΄Ό,τι όνειρα έχεις κάνει είναι κοινά, είναι μεν δικά σου αλλά δεν πηγάζουν αποκλειστικά από εσένα τον ίδιο. Πως μπορείς να αποφασίσεις ότι θες να περασεις το υπόλοιπο της ζωής σου με αυτόν τον άνθρωπο, πως αυτός ο ανθρωπος εσένα σου κάνει αν εσυ ο ίδιος δεν ξέρεις τον εαυτό σου?Όσο και αν πιστέυω πως κανεις δεν σε κρατάει πουθενά με το ζόρι και πως μπορεις οποιαδήποτε στιγμή να φύγεις - εδω χωρίζουν άνθρωποι παντρεμένοι χρόνια και με παιδιά - αυτές είναι απφάσεις που τις παίρνει κανείς έχοντας μια αλφα ωριμότητα...αλλά εσείς ξέρετε καλύτερα από εμένα το παιδί σας.