+1 γιατί σε ευχαριστώ για την απάντηση!Ξέρεις, η πλάκα είναι πως όταν ήμουν στην ηλικία της κοπέλας, φρίκαρα με τέτοια ενδεχόμενα - αρραβώνες, μικροαστικά πράγματα, γάμοι σε τέτοια ηλικία που έχω τόσα να κάνω, έχω χρόνια μπροστά μου κλπ.Όχι ότι έχω αλλάξει γνώμη κατά βάση. Αλλά μια κάποια νηφαλιότητα που μου έδωσαν τα παραπάνω χρόνια, με βοήθησε στο να βλέπω καταστάσεις πιο καθαρά, να μην τις δαιμονοποιώ.Π.χ, για μένα τελικά, πιστεύω ότι δεν ήταν τελικά ζήτημα ηλικίας και επιλογών ότι με ξένιζε τέτοια δέσμευση σε τόσο νεαρή ηλικία, αλλά το γεγονός ότι δεν ήμουν με κάποιον τόσο ερωτευμένη ή "δεμένη" ώστε να το σκεφτώ καν ως πιθανότητα.Το ίδιο ισχύει ως σήμερα.Γι'αυτό λόγω εμπειριών, θεωρώ ότι περιπτώσεις που υπάρχουν αισθήματα αμοιβαία και δυνατά σε βαθμό που να οδηγούν και τους δύο σε τέτοια απόφαση - όσο και να μην είναι γάμος, είναι απόφαση δέσμευσης και "προεόρτια" - είναι σπάνιες και πολύτιμες. Και ότι πρέπει να τις ζήσεις ως το τέλος τους, όποτε και όποιο κι αν είναι αυτό.