Η δική μου γενιά πάντως έμαθε να: φοβάται "τέτοια άτομα", να τα λυπάται, να τα περιφρονεί, ότι οι ειδικές ανάγκες είναι κάτι τρομερό, ν' αγνοεί τέτοια άτομα και φυσικά ότι είναι βρισιά. Αυτά τα είδα στο σχολείο μου. Οι ενήλικες συνήθως έδειχναν από αμηχανία έως υποτίμηση σε ό,τι αφορούσε άτομα με ειδικές ανάγκες. Ποτέ δεν μας έκαναν να νιώσουμε ότι είναι μέσα στο πρόγραμμα κι αυτό φάνηκε έντονα σ' ένα κοριτσάκι που είχα κάποια νοητική υστέρηση και τον τρόπο που την αντιμετωπίσαμε σαν κάτι "ξένο", "ανοίκειο" και πολλές φορές με χλεύη και πολλή πολλή αμηχανία ανακατεμένο μ' αίσθημα ανωτερότητας. Αυτά από ένα τυπικό σχολείο σ' ένα σχετικά ήσυχο και ήρεμο προάστιο της Αττικής.