"Αυτό, λοιπόν, το ανεπανάληπτο γραπτό μνημείο της ανθρώπινης περιπέτειας στα χέρια του Ρόμπερτ Γουίλσον γίνεται ένα «σκηνικό προϊόν» της εποχής της παγκοσμιοποίησης, που ευνοεί την κατάργηση του λόγου και της εθνικής γλώσσας, χάριν του ευανάγνωστου απ’ όλους οπτικού σημείου". ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ... Πολύ δήθεν κριτική που φαντάζει βαθυστόχαστη, ενώ κατά βάθος κρύβει εμπάθεια και μικρότητα απέναντι σε μια νέα και ολοκληρωμένη πρόταση ανάγνωσης του όντως πρώτου ίσως και τελευταίου κειμένου της δυτικής τέχνης. Τι να κάνουμε κυρία μου, υπάρχουν και μεγάλοι καλλιτέχνες στον κόσμο που δεν μπορούν να φτάσουν το μέγεθος της δικής σας σκέψης. Άλλη φορά θα προτείνω στο Ουίλσον να σας συμβουλεύεται πρώτα και μετά να αρχίζει να δουλεύει τα έργα του. Σκεφτείτε μήπως αυτό που γράφετε για την Οδύσσεια του Ουίλσον ότι δηλ. πρόκειται για "Κλασικό εικονογραφημένο, ιδανικό για θεατές παιδικής ηλικίας" μήπως τελικά αφορά τη δική σας κριτική και όχι το κρινόμενο έργο. ΔΗΘΕΝ κριτικές, ΔΗΘΕΝ όλα, στη χώρα του ΔΗΘΕΝ.