Όπως στον σχολιαστή παραπάνω, ο ελιτισμός αυτοτυφλώνει την αρθρογράφο δίνοντας ευκαιρία να βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο (και την εργασία της) στο πρόσωπο μιας τυχαίας γυναίκας. Αγνοούν οι κριτές της ότι πράττουν ακριβώς αυτό για το οποίο την κατηγορούν, υποβιβάζοντας την σε υπάνθρωπο; Ούτε μάνα λέει δεν μπορούμε να την πούμε, ούτε χριστιανή, ίσως ούτε γυναίκα στο κάτω κάτω. Λίγη σημασία έχει που για τα δύο πρώτα μάλλον δεν γνωρίζουν τίποτα οι κριτές και για το τρίτο ίσως παραγνωρίζουν. Αν γνώριζαν κάτι για τον Χριστιανισμό θα ξέραν ότι είναι απολύτως φυσιολογικό οι πιστοί της θεϊκής αγάπης να μισούν δυνατά τον πλησίον τους. Αλλά κάτι τέτοιο δεν θα έδινε την ευκαιρία για απλοϊκή κριτική του αποδιοπομπαίου τράγου. Αν πάλι ξέραν υπό πόση πίεση κανείς μεγαλώνει παιδιά ίσως μετρίαζαν το βιτριόλι στον λόγο τους. Και με τη συγγραφική αδεία να δίνει το άλλοθι, διαβάζουμε την συκοφάντηση μιας ανθρώπινης ζωής, την ταύτιση της με τα «διαόλια» του αναγνωστικού κοινού, τους φανατικούς διαδηλωτές έξω από το Χυτήριο. Αλλά ούτε ίχνος αντίληψης του πως, με τα παραπάνω, ο φανατισμός των «αμόρφωτων» καθρεπτίζεται στους «μορφωμένους».