Πράγματι δεν είσαι η μόνη που νιώθεις έτσι. Προχθές μίλαγα με έναν συνάδελφο και μου έλεγε πως παντρεύτηκαν με την κοπέλα του, η οποία είναι και αρκετά μικρή ηλικιακά. To cut a long story short, τον πίεζε για παντρειά ενώ αυτός δεν ήθελε και χαζογέλαγε ότι τον κατάφερε και τον τύλιξε. Με έκανε να σκεφτώ πόσο διαφορετικά λειτουργώ εγώ από τη συγκεκριμένη κοπέλα και πόσο θα ξενέρωνα αν έπρεπε να πιέσω τον άλλον για να προχωρήσει μαζί μου ενώ δεν ήθελε. Παραείμαι περήφανη γι αυτό. Από την άλλη σκέφτηκα πόσο χαζή είμαι που σε όποιον άντρα γνώριζα του έδινα φροντίδα και αγαθά απλόχερα χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα και τελικά αυτοί κατέληξαν με άλλες γυναίκες. Μπορεί αυτοί οι συγκεκριμένοι άντρες που γνώρισες και γνώρισα να γουστάρουν γκρίνια και παντόφλα και γυναικουλίστικη συμπεριφορά. Μπορεί αυτό το πρότυπο να έχουν από τις μανάδες τους. Μπορεί μόνο έτσι να συμμαζεύονται για οικογένεια. Πολλά μπορεί. Εγώ πάντως ξενερώνω και με τη φάση και με αυτούς. Όχι δεν θα νιώσω σκουπίδι και μηδενικό επειδή δεν εκτίμησαν. Δικό τους πρόβλημα το ότι δεν εκτίμησαν, εγώ θα παραμείνω η ίδια. Και αν δεήσει και βρεθεί η ΑΛΗΘΙΝΗ αδερφή ψυχή, όλα σούπερ. Αλλιώς sorry- δεν θα πάρω.