Συνήθως μέσα στα δύο πρώτα χρόνια μας φεύγει ο έρωτας, έχουμε εξερευνήσει τον σύντροφό μας,τον ξέρουμε και μας ξέρει,τα ελαττώματα του μας έχουν γίνει πλέον γνωστά... Εκεί αρχίζει η αγάπη.. εάν τον αγαπάμε τότε τον αντεχουμε, μερικές φορές συμβαίνει όμως το παράδοξο να αγαπάμε κάποιον κ να μας έχει γίνει άκρως βαρετός και προβλεψιμος,πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιληφθουμε εάν μας καλύπτει η εάν μας δημιουργεί περισσότερα κενά.Αλλα κ πάλι ίσως να φταίμε εξ αρχής εμείς που μπαίνουμε σε μια σχέση χωρίς να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας,περιμένουμε από τον άλλο να μας κάνει να αισθανθουμε ποιο ζωντανοί,ποιο γεμάτοι, ποιο δοτικοι ενώ στην πραγματικότητα αυτά έπρεπε να τα έχουμε πριν μπούμε στη σχέση και όχι μετά. Δυστυχώς και ο άλλος άνθρωπος μπήκε στη σχέση με τον ίδιο σκοπό,να γεμίσει τα κενά του,περιμένει διαρκώς ο ένας από τον άλλο να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες κ να εκπληρώσει τα όνειρα μας.Σε τελική ανάλυση θα έλεγα πως το σωστοτερο είναι να καταβαλουμε προσπάθεια να συμφιλιωθουμε με εμάς τους ίδιους κ όταν το κάνουμε θα μπορέσουμε να μοιραστούμε μια πίτα αγάπης στη μέση