Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει σε κάποιον. Μπορείς να υποθέτεις, πολλές φορές το χειρότερο, από την ανάγκη σου να βοηθήσεις προφανώς αλλά δεν ξέρεις.. Π.χ. πριν λίγο καιρό ήμουν στο αεροδρόμιο και αφού είχα φτάσει αρκετά νωρίς έκατσα να πιω έναν καφέ έξω. Κάποια στιγμή ήρθε ή ήταν λίγο πριν εκεί μία κοπέλα η οποία μιλούσε στο τηλέφωνο ταραγμένη. Άρχισε να κλαίει δυνατά, σχεδόν σπάραζε… Υπέθεσα το χειρότερο, λέω ωχ κάποιος πέθανε και μόλις της το είπαν…. Την ρώτησα διακριτικά αν είναι καλά ή αν χρειάζεται κάτι. Μου είπε συνεχίζοντας να κλαίει πως είχε χάσει την πτήση της θα πήγαινε να κάνει μία παρουσίαση για δουλειά ή συνέντευξη και κατηγορούσε τον εαυτό της γιατί είχε χάσει την πτήση της…. Κάθησα απλώς και την άκουσα να ησυχάσει λίγο, να το αποδεχτεί και να συνέρθει. Θέλω να πω τι θα γινόταν αν της έλεγα ποιος πέθανε?..... Επίσης ξέρω για περίπτωση αστέγου που δεν ήθελε να μεταβεί σε χώρο φιλοξενίας. Είναι δικαίωμά του… Πιστεύω ότι θέλει τρόπο γιατί αν υποθέτουμε τι έχει συμβεί στον άλλον, τελικά μπορεί να είναι παρέμβαση και όχι βοήθεια. Μπορούμε διακριτικά να σταθούμε εκεί, να ρωτήσουμε αν είναι καλά αν χρειάζεται κάτι ο συνάνθρωπος αλλά μόνο αν μας το επιτρέπει..