Ωραία όλα αυτά που γράφεις, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό κάποια στιγμή ότι δεν βαφόμαστε απαραίτητα για να καλύψουμε ατέλειες, ούτε και γιατί έχουμε ανασφάλειες. Η πρακτική του μακιγιάζ άλλωστε υπάρχει εδώ και τουλάχιστον 7.000 χρόνια! Λες να βαφόντουσαν και στην αρχαία Αίγυπτο προκειμένου να καλύψουν ακμές και μαύρους κύκλους; Το αναφέρω αυτό για να σκεφτούμε λίγο πιο πολυδιάστατα. Για μένα το μακιγιάζ είναι μία σύντομη ιεροτελεστία. Είναι τα λίγα λεπτά που αφιερώνω σε μένα πριν βγω στο χάος της καθημερινότητάς μου. Βάφομαι όχι γιατί έχω κάτι τρομερό να κρύψω/καλύψω, αλλά γιατί μου φτιάχνει την διάθεση και κάποιες φορές αντανακλάει και την διάθεσή μου. Έπειτα, είναι και μία μορφή πειραματισμού και αυτο-έκφρασης. Παίζεις με χρώματα, υιοθετείς στυλ, μεταμορφώνεσαι. Ευτυχώς ζούμε σε εποχές όπου ακόμα έχουμε επιλογές. Πόσο μάλλον όταν αυτές οι επιλογές έχουν να κάνουν με το σώμα μας και με τι κάνουμε σε αυτό, δεν πέφτει σε κανέναν λόγο. Και είναι ό,τι χειρότερο όταν γυναίκες κατακρίνουν τις επιλογές άλλων γυναικών...