Παράνοια λεγετε.Κι εγω στην εφηβική μου ηλικία ετσι ημουν, και τωρα ελαχιστα.οποτε εβγαινα εξω νομιζα οτι ολος ο κοσμος κοιταει εμενα, πως ειμαι, τι κανω, τις κινησεις μου, και αυτο ολο μου προκαλουσε ανασφαλεια. μεχρι που ενα βραδυ ειχα βαλει τα κλαματα γιαυτο το λογο και μου λεει ο πατερας μου, οτι δεν κοιτανε ολοι εσενα και σταματα να τρελαινεσαι. Και απο τοτε δεν με απασχολει τιποτα.αν θες εσυ να πας οντως σε καποιον ειδικο, θα σε βοηθησει. δεν ειναι τιποτα.