Το πρόβλημα είναι καθαρά δικό σου και μόνο. Και όλων όσοι έχουν(με) παρόμοιο θέμα. Για τις ανθρώπινες σχέσεις τόσο οι φιλικές και ακόμη περισσότερο οι ερωτικές χρειάζεται να έχεις αναπτύξει από μικρός κάποιες κοινωνικές δεξιότητες. Αν αυτές δεν τις έχεις αναπτύξει λόγω του περιβάλλοντος που μεγάλωσες ή λόγω κάποιας διαταραχής που ενδεχομένως να έχεις, δύσκολα να τις βρεις στην πορεία.Και για να μην πείτε μερικοί ότι μιλάω εκ του ασφαλούς θα πω ότι και εγώ 40 χρονών είμαι και στα ίδια "σκατά". Αλλά δεν ρίχνω το φταίξιμο στην κοινωνία, γιατί βλέπω ποιος είμαι, συγκρινόμενος με τους συνομίληκους μου και όχι μόνο. Απο μικρός έβλεπα ότι υστερώ στις κοινωνικές δεξιότητες συγκριτικά με τον μέσο όρο και όταν μεγάλωσα και το έψαξα μόνος μου μιας και οι γονείς μου ποτέ δεν παραδεχόντουσαν ότι υστερώ σε κάτι, γιατί κατά τα άλλα "εξυπνος" είμαι αφού και σχετικά καλός μαθητής ήμουν και δεν μοιάζω σαν εκείνα τα παιδιά με σύνδρομο down για παράδειγμα, άρα όλα καλά? Ναι οκ... Οταν λοιπόν διαγιγνώστηκα με γνωστή διαταραχή που έχει επίπτωση στις κοινωνικές δεξιότητες αλλά κατά τα άλλα το iq του ατόμου μπορεί να είναι και να φαίνεται κανονικό, εγώ δεν έπεσα απο τα σύννεφα..Ολα αυτά τα χρόνια κατάφερα να κάνω πράγματα όπως πχ να μένω μόνος μου, να οδηγώ, να δουλεύω αλλά στις κοινωνικές δεξιότητες τα έχω σκατώσει. Ολοι γύρω μου που σχετίζονται μαζί μου σε επαγγελματικό κυρίως επίπεδο, με παραδέχονται για την εξυπνάδα μου, αλλά τι να λέει? Ειμαι το παιδί για να δινω λύσεις στον τομέα μου, σε όλους και όλοι με εκτιμούν γιαυτό.. Παρόλα αυτά, σε ποιον μπορώ να ρίξω το φταίξιμο για την δική μου ανεπάρκεια? Αφού βλέπω πως φέρονται οι άλλοι σε κοινωνικές συναντήσεις και πως εγώ.. Πως μιλάνε οι άλλοι, πως ξέρουν τι θα πουν κτλ. Πράγματα που για άλλους είναι αυτονόητα, για εμένα είναι βουνό. Προσπάθησα όλα αυτα τα χρόνια να συμμετέχω σε διάφορες δραστηριότητες με κόσμο. Μου φέρθηκαν όλοι άψογα θα έλεγα. Προσπάθησαν να γίνουν φίλοι μου και εγώ δικός τους αλλά στο τέλος έφτανα και πάλι στην απομόνωση επειδή οι άλλοι μεταξύ τους, συμμετείχαν στην κουβέντα κτλ και εμένα μου φαινόταν όλα αυτά "κινέζικα" επειδή έχω μια δυσκολία να μένω συγκεντρωμένος, να παρακολουθώ συζητήσεις και να συμμετέχω.Εδώ και 3 χρόνια κάνω και ψυχοθεραπεία η οποία περισσότερο με βοηθάει να διαχειριστώ αυτό που είμαι, παρά να βγω απο το λούκι.. Εγώ βλέπω γύρω μου μια χαρά να γίνονται σχέσεις και όλα. Και εμένα κατά καιρούς μου δόθηκαν ευκαιρίες τις οποίες όμως δεν μπόρεσα να εκμεταλλευτώ. Ποιον να κατηγορήσω γιαυτή την δική μου ανεπάρκεια λοιπόν? Τις γυναίκες? Την κοινωνία? Την ανθρωπότητα? Σε ποιον να ρίξω το φταίξιμο για να αισθανθώ καλύτερα μέσα μου?