Ελπίζω να το διαβάσεις. Σου γράφω γιατί για πολλά χρόνια ζούσα στο ίδιο σπίτι με ένα πολύ συγγενικό μου πρόσωπο που έπασχε από κατάθλιψη. Πραγματικά δεν μπορώ να βρω τις λέξεις για να σου περιγράψω το πόσο κουραστικό και ψυχοφθόρο ήταν για όλους τους υπόλοιπους να συνυπάρχουμε μαζί του... Κι εγώ και άλλοι συγγενείς κάναμε ότι περνούσε από το χέρι μας για να βοηθήσουμε, αλλά όλες μας οι προσπάθειες έπεφταν πάνω σε ένα τοίχο άρνησης... Η καραμέλα που χρησιμοποιούσε είναι ότι "κανείς δε με καταλαβαινει", "όλοι με κατακρίνουν", "η ζωη μου τα έχει φέρει πολύ δύσκολα", "έχασα τον άνθρωπο μου", και λοιπές δικαιολογίες. Συχνά η απογοήτευση/απελπισία/στενοχώρια μου ήταν τόσο μεγάλη που η αντίδραση μου ήταν ίδια με αυτή του συγγενή σου που περιγράφεις... Τέλος πάντων, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αλλά αυτό που θέλω να σου πω είναι πως η κατάθλιψη δεν επηρεάζει μόνο τον πάσχων, αλλά μεταδίδεται και στον περίγυρό του. Πολλές φορές ένιωθα άρρωστος ο ίδιος εξαιτίας του ότι ζούσα δίπλα σε ένα άρρωστο πρόσωπο... Και αυτό με θύμωνε... Κλείνοντας, μην περιμένεις από κανένα να σε βγάλει από το λούκι της κατάθλιψης. Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις. Πρέπει μόνη σου να το πάρεις απόφαση και σιγά σιγά να σηκωθείς ξανά όρθια. Έχει παρέλθει η περίοδος που το πένθος για την απώλεια της μητέρας σου μπορεί να δικαιολογήσει τη συναισθηματική σου κατάπτωση. Η μητέρα σου έφυγε, εσύ είσαι ακόμα ζωντανή. Λοιπόν ξύπνα, σήκω όρθια, και ζήσε. Αυτό θα ήθελε και η ίδια...