Με τέτοια άτομα, η ατυχία τουλάχιστον αξίζει. Αναγνωρίζω στο έντεχνο την υπερβολή του και στην Μποφίλιου ακόμη παραπάνω όμως ο στίχος που λέει: « είναι που δεν μπορώ να βρω, χρυσά καρδιά που να αξίζουν τη θυσία» είναι πολύ σωστοί. Εκ πείρας, έχω να πω, ότι το να πονάς για κάποιον που σε κάνει να περιφρονείς τον εαυτό σου πονάς είναι χειρότερο από κάποιον που αξίζει γιατί ο δεύτερος, σου δίνει και κάτι ενώ ο πρώτος μόνο αδειάζει και ντρέπεσαι που νιώθεις το οτιδήποτε πέρα από αδιαφορία.
