Αγαπητή Στέλλα σου ευχομαι ολόψυχα καλή δύναμη.Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως όλα είναι θέμα ψυχολογίας.Η Μητέρα μου απέκτησε καρκίνο στο στήθος το 2008 σε μια περίοδο έντονων οικογενειακών συγκρούσεων.Ηταν ένα άτομο που δεν άφηνε τίποτα στην τύχη του,πολύ δυναμικό, ήξερε τα πάντα για την ασθένεια της και ήταν πάρα πολύ τυπική στις εξετάσεις και πολύ ενημερωμένη.Το 2016 παραπονέθηκε ότι κάτι την πονάτε στην πλάτη,δεν δώσαμε σημασία,3 μήνες αργότερα οι καρκινικοί δείκτες έδειξαν ανεβασμένοι,η Μητέρα μέσα σε 4 μήνες πέθανε,έπαθε 3 εγκεφαλικά όταν έμαθε ότι ο καρκίνος είχε πάει στον πνεύμονα και ζήσαμε μαζί τους τελευταίους 2 μήνες της μέσα στα νοσοκομεία.Με εξαίρεση τις τελευταίες 10 μέρες που πλέον ήταν εντελώς ανήμπορη ακόμα και να μου μιλήσει έμαθα από αυτήν τη σημαίνει πραγματική αγάπη,όταν σταδιακά δε μπορούσε να σηκωθεί,να μιλήσει,στο τέλος να κοιτάξει...Παράκουσε όλες τις εντολές των γιατρών και επέμενε να σηκωθεί, καθόμουν εκεί δίπλα της μερόνυχτα ατελείωτα,ενώ ήταν στα τελευταία της μου εγνεφε με το βλέμμα πως ήθελε να σηκωθεί,την έπαιρνα αγκαλιά και βγαίναμε κρυφά με το καροτσάκι,προσπάθησε μέχρι το τέλος αλλά η αρωστια αυτή είναι πολύ ύπουλη,δημιουργεί πάρα πολλές επιπλοκες σε ζωτικά όργανα.Αυτο που θέλω να σου ευχηθώ είναι να μη το βάλεις κάτω,έχω την υποψία ότι η Μητέρα μου φοβόταν να πεθάνει από καρκίνο και μόλις έμαθε για νέο όγκο στον πνεύμονα πανικοβλήθηκε κ έπαθε τα εγκεφαλικά που της κόψαν κάθε ελπίδα για παράταση ζωής.Νομιζω πως έφυγε εισπράττοντας πολύ αγάπη ,αγάπη από εμάς που της την δώσαμε απλόχερα στο τέλος.Σου εύχομαι λοιπόν να μη φοβηθεις την ασθένεια και μακρυά από τις στεναχώριες,αυτό είναι το κλειδί για αύξηση προσδόκιμου ζωής.Τα είπα λίγο ωμά αλλά όποιος ξέρει από αυτές τις καταστάσεις θα καταλάβει.Υ.Γ.Οι Γιατροί κάνουν τη δουλειά τους,να απαιτεί να μάθεις την αλήθεια,δίνουν ελπίδες ψεύτικες πολλοί από αυτους