Στέλλα συγκινήθηκα και ταυτίστηκα με την εξομολόγηση σου. Έχω κι εγώ 2 παιδιά, μικρότερα βέβαια από τα δικά σου. Καταλαβαίνω απόλυτα την αγωνία σου. Θα σου αφηγηθω μια περίπτωση γνωστής μου κομμώτριας για να δεις ότι πάντα υπάρχει ελπίδα. Έχει κι εκείνη δυο παιδιά, μεγάλα τώρα πια. Τη θυμάμαι πάντα αγχωμένη, να τρέχει και με ενα τσιγάρο στο στόμα. Πριν από περίπου 13 χρόνια διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος. Δεν ξέρω αν τελικά έκανε μαστεκτομή, πάντως με τις χημειοθεραπειες το ξεπέρασε. Έκοψε το κάπνισμα, επιβράδυνε τους ρυθμούς της και τώρα είναι ένας χαμογελαστός και λαμπερός άνθρωπος. Εύχομαι λοιπόν κι εγώ να σου πάνε όλα καλά, καλύτερα από ο, τι ελπίζεις. Και πότε πια να μη σε απασχολήσει τέτοιο θέμα υγείας.