Και κάτι τελευταίο: Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει καμία οργανωμένη και συντονισμένη προσπάθεια ούτε από την πλευρά του καλλιτεχνικού κόσμου αυτής της χώρας ή του χώρου της διανόησης που να καταγγέλλει την αδικία και την τρομοκράτηση που υφίστανται οι ομοφυλόφιλοι από πολύ τρυφερή ηλικία (π.χ. ένα παιδί που μεγαλώνει στην Κρήτη ακόμα και σήμερα) μέσα στην ίδια την οικογένειά τους, στο σχολείο κτλ. Έτσι ώστε σιγά-σιγά να αρχίζουν να αλλάζουν οι νοοτροπίες, πρώτα από όλα των γονιών που μεγαλώνουν παιδιά και του κοινωνικού τους περίγυρου. Γνωρίζουμε αντίθετα ότι σε άλλα θέματα πιο πιασάρικα (βλέπε Χρυσή Αυγή, μεταναστευτικό κτλ) κάποιοι από αυτούς είναι λαλίστατοι.Μέχρι να γίνει αυτό, συγχωρέστε με αλλά βρίσκω άτοπο να κατηγορούμε τα θύματα ότι δεν απελευθερώθηκαν όπως πρέπει.