Aπό τη μία σε καταλαβαίνω, έχω περάσει την φάση που με θεωρούσα κακάσχημη και έτσι αν κάποιος με φλέρταρε (δεν το καταλάβαινα στην ώρα του εννοείται) αναρωτιόμουν ότι είναι απελπισμένος, ενώ η αλήθεια είναι ότι ήταν μια χαρά παιδιά. Εϊχα πειστεί ότι είμαι απίστευτα χοντρή (μ' αυτή την λέξη και άλλες χειρότερες), ότι οι πόροι μου φαίνονται χιλιόμετρα μακριά και κάποιες φορές δεν ήθελα να βγω από το σπίτι μου γιατί νόμιζα ότι το πρόσωπό μου είναι μια μύτη, μια τεράστια μύτη και ένας θεός ξέρει πόσο ντρεπόμουν και γι' αυτό παστωνόμουν φουλ. Μετά, όπως έχω πει ξανά, έκοψα το ανάγνωσμα γυναικείων πεδιοδικών και ειδικά εκείνων της μόδας, που τα υπέροχα κορίτσια -έφηβες ή λίγο μεγαλύτερες- μου υπενθύμιζαν, πως δεν είμαι και πως δεν θα γίνω ποτέ. Το πρόβλημά σου, σίγουρα δεν είναι ένα φλερτ, που όμορφα είναι (εκτός κι αν καταλήγουν σε παρενόχληση της όποιας μορφής) αλλά η αυτοαντίληψή σου. Δεν ξέρω γιατί εστιάζεις μ΄αυτόν τον τρόπο πάνω σου αλλά καλό είναι να το βρεις και να σε δεις πιο αντικειμενικά και λίγο πιο ουσιαστικά. Πιο πολύ πάντως, μοιάζεις αποφασισμένη να μην ρισκάρεις να φας τα μούτρα σου (που το παθαίνουν όλοι ανεξαιρέτως εμφάνισης) και το να είσαι άσχημη και να μη σε θέλει κανείς, είναι βολικό γιατί μια ζωή χωρίς εκπλήξεις όσο ανιαρή κι αν είναι, είναι ήρεμη. Υ.Γ. ΤΟ άσχημο ή το όμορφο είναι σχετικό, ο καθένας μπορεί να νιώσει έλξη απ' οποιονδήποτε.