Απορώ πως με κατάλαβες ότι την έγραψα εγώ αυτή την εξομολόγηση. Μάλλον θυμάσαι που κάποια στιγμή το είχα γράψει, έχεις γερή μνήμη μάλλον. Ναι έχω πιάσει πάτο τον απόπατο και εξωτερικεύω εδώ στη στήλη τα συναισθήματά μου. Ανώνυμα είναι κιόλας για αυτό. Ξέρεις τι παρατηρώ; Έχω πολλά σκαμπανεβάσματα στη ψυχολογία μου, μια μπορεί να κλαίω πολύ και μια να κάνω πράματα και να ασχολούμαι. Μια πάνω μια κάτω, μια βγαίνω στη επιφάνεια και μια ξαναβουλιάζω. Και λυπάμαι πολύ για τη μαμά μου ρε συ δεν ξέρω. Δύναμη πάντα είχα, δυναμική και μαχήτρια αλλά τώρα ταλαιπωρημένη.
