Μπορώ να σου απαντήσω.Θα σού πω τι έπαιξε στη δική μου ζωή και το μόνο που ήθελα ήταν η απόλυτη χαλάρωση. Με απασχολούσε μια εταιρία κολοσσός για πολλά χρόνια. Τα ωράρια εξαντλητικά. Κάθε μέρα έπρεπε να συναναστραφείς με τουλάχιστον 50 διαφορετικούς χαρακτήρες ανθρώπων.Με κάποιους από αυτούς εντός γραφείου. Με τους περισσότερους όμως έξω στην αγορά. Έπρεπε να μάθεις να "μιλάς τη γλώσσα" του κάθε πελάτη ώστε να διαπραγματευτείς μαζί τους και φέρεις τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Να πιάσεις (τους άπιαστους) πολλές φορές, στόχους σου.Να δέχεσαι πιέσεις από παντού. Προϊστάμενοι, πελάτες, προμηθευτές, μια ατέλειωτη πίεση, μια τρέλα, καθημερινά. Το τηλέφωνο να χτυπάει ασταμάτητα και όλοι κάτι να ζητάνε.Και το κορυφαίο : αφού σχολάσεις, πας σπιτάκι σου, περνάς ώρες στον υπολογιστή φτιάχνοντας φόρμες με άπειρα κελιά στο Excel, με αριθμούς, γραφήματα, ποσοστά και σχόλια για τα αποτελέσματα της ημέρας. Και μόλις τελειώσει αυτό, επόμενη φόρμα, προετοιμασία για την επόμενη μέρα με τους στόχους σου. Οι αποδοχές πάρα πολύ καλές, πολλές παροχές γενικότερα από την εταιρεία, αλλά.. Αρρώστια που σε τρώει. Με τέτοια καθημερινότητα το μόνο που ήθελα (ήμουν αδέσμευτη τότε για 2 χρόνια), να πάω κάπου, οπουδήποτε, ΜΟΝΗ ΜΟΥ. Το έκανα δύο φορές και πραγματικά με γέμισε. Το είχα ανάγκη. Να μην βλέπω κανέναν γνωστό, να μην μιλάω αν γίνεται ακόμα καλύτερα.. Για την ιστορία, σήμερα που μιλάμε, έχω αποχωρήσει από την εταιρεία. Πήρα ότι μπόρεσα να πάρω. Χρήματα, γνώσεις, προϋπηρεσία, γνωριμίες και πολλά μαθήματα. Έφυγα γιατί αποφάσισα να ζήσω όπως θέλω εγώ. Στο χωριό, με ηρεμία.Τώρα που η ζωή μου επανήλθε σε φυσιολογικούς ρυθμούς, δεν θέλω να πάω διακοπές μόνη ξανά. Ενημερωτικά, η εξομολόγηση δεν είναι δική μου.
