Πληρώνουν τα παιδιά τους όμως;Δυστυχώς σε πάρα πολλές περιπτώσεις οικογενειακών επιχειρήσεων τα παιδιά εργάζονται χωρίς σταθερό μισθό και χωρίς ασφάλιση.Στην ουσία συνεχίζουν να ζουν σαν ανήλικα.Μένουν όλοι μαζί,έχουν κοινό ταμείο και δίνουν κι ένα χαρτζιλίκι στα παιδιά για τις εξόδους."Ό,τι θέλεις δεν το έχεις;Σου στερώ τίποτα";Κάπως έτσι δεσμεύονται χειροπόδαρα και δεν μπορούν να πάνε πουθενά.Ένας άνθρωπος που εργάζεται και πληρώνεται,μπορεί να κάνει τα κουμάντα του.Να μαζέψει κάποια χρήματα πχ και να δοκιμάσει την τύχη του και αλλού,χωρίς να ζητήσει την άδεια και τη στήριξη των γονιών.Έχει άραγε αυτή τη δυνατότητα το πρόσωπο της εξομολόγησης;Φοβάμαι πως όχι.Κι αυτό το χαρτί προτείνω να παίξει.Να πει,ότι χρειάζεται μισθό και ασφάλιση.Να συμβάλει φυσικά στο σπίτι,όσο μένει εκεί και να αναλάβει όλα τα έξοδα,που τον/την αφορούν.Μπορεί η επιχείρηση να τα προσφέρει αυτά;Αν όχι δεν πρέπει να βρει μια εργασία,που να τον/την εξασφαλίζει,που να επιτρέπει να φτιάξει τη ζωή του/της αυτόνομα;Το να ζουν αξιοπρεπέστατα στηριζόμενοι όμως στη μαύρη και κακοπληρωμένη εργασία των παιδιών (να,σου παίρνω ένα κινητό),διαστρεβλώνει την εικόνα και μακροχρόνια είναι μη βιώσιμο.Νομίζω,ότι αν τα βάλουν κάτω με χαρτί και μολύβι,θα μπορούν να συζητήσουν πάνω σε άλλη βάση.