Ακούστε και τα πράγματα εκ των εσω...Εγώ, η μητέρα μου και η ξαδέρφη μου που φιλοξενούσαμε ειμασταν στην κουζίνα. Η αδερφή μου, 8 ετών, κλειστή σε ένα δωμάτιο να βλέπει τηλεόραση. Το δωμάτιο αυτό γκρεμίστηκε, ευτυχώς οι τοίχοι έφυγαν προς τα έξω κι εγώ προλαβα και την έβγαλα.Ο πατέρας μου κλεισμένος στο μπάνιο χωρίς να μπορεί να βγει και τα κομμάτια του τεράστιου καθρέφτη έφευγαν στα πόδια του. Η ξαδέρφη μου, γύρω στα 14 σε αμοκ γιατί νόμιζε ότι ηρθε ο κολλητός της που είχε σκοτωθεί πρόσφατα να την πάρει. Απέναντι η θεία μου εγκυμονουσα και με ενα ακομα μωρό στην αγκαλιά καταρρέει στα χέρια μου. 24 ώρες πριν είχα μάθει οτι περνάω σε πανεπιστήμιο, έχοντας δώσει μόνο 3 μαθηματα από τα 4. Προφανώς δεν πρόλαβα ποτέ να βγω και να το χαρώ όπως κανονίζαμε τοτε ως παρέα. Το πιο τραγικό απ ολα ηταν όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια και οσα κουβαλάω ακομα και σήμερα.Το καλό είναι ότι μέσααπο ενα τέτοιο γενονος βγήκα πιο δυνατή γιατί έπρεπενα στηριξω τους πάντες κι ετσι, στα 19 μου, ανακάλυψα τον εαυτό μου.