Δε θα πω για εκείνη τη μέρα γιατί παρά τις ζημιές, τη τρομάρα κλπ, ούσα κάτοικος του κέντρου, δεν βρεθήκα στη τραγική κατάσταση που βρέθηκαν συνάνθρωποί μας. Ναι φύγαμε, κοιμηθήκαμε στο αμάξι και ταλαιπωρηθήκαμε αλλά ήμασταν όλοι ακμαίοι και ασφαλείς.Εγώ θυμάμαι κάτι που, παρά τα μόλις 17 μου χρόνια τότε, με είχε συγκινήσει και το σκέφτομαι ειλικρινά ακόμα και τώρα σχεδόν κάθε μέρα. Βλέπαμε τηλεόραση που είχε εννοείται μόνο ρεπορτάζ και απευθείας συνδέσεις από τις περιοχές που είχαν καταστραφεί. Ρωτήσαν λοιπόν έναν άνθρωπο στα Άνω Λιόσια που ήταν μπροστά στα συντρίμμια του σπιτιού του (φτωχόσπιτο μεν αλλά αυτό ήταν το σπίτι του, η εστία του) και είχε αγκαλιά τα δυο παιδιά του, πως αισθάνετσι που έχασε όλη του τη περιουσία. Και αυτός με γνήσια χαρά στα μάτια, όχι χαρμολύπη, αλλά με μάτια που λάμπαν από χαρά απάντησε: "Τί εννοείτε, εμένα όλη μου η περιουσία σώθηκε και είναι εδώ" και αγκάλιασε σφιχτά τα δυο του αγόρια. Είναι κάτι που μου φέρνει πάντα δάκρυα στα μάτια και πραγματικά ευχαριστώ αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο για αυτό το μάθημα που έδωσε.