Γεια σου! Ειμαι στην ηλικια σου και μπορω να ταυτιστω πολυ εντονα με οσα λες δηλαδη με τον φοβο του οτι ο χρονος τρεχει και η ζωη περναει... Αυτό που εχω παρατηρησει, ειναι ομως, οτι νιωθω τοσο αρνητικα και φοβαμαι, οταν ΕΓΩ δεν κανω κατι καλα. Οταν ας πουμε δεν διαβαζω και χαζευω νιωθω ετσι, οταν ημουν πληγωμενη και δεν ξεκολλαγα ενιωθα ετσι. Αυτη η αισθηση λοιπον ειναι που τα κανει ολα να φαινονται γκρι, αγχωτικα και δυσκολα, η αισθηση του οτι ο χρονος περναει και εσυ περα βρεχει. Σου προτεινω λοιπόν, να κανεις για καθε τομεα καθε μερα οτι καλυτερο μπορεις. Θα αρχισεις να νιωθεις σιγα σιγα πιο δυνατη και οτι εχεις περισσοτερο ελεγχο. Οσον αφορα το οτι νιωθεις μονη, μην εστιαζεις εκει...Εστιασε στο τι μπορεις να κανεις ωστε να φερεις κοντα σου τον ανθρωπο που θα σου ταιριαζε. Ολη την ενεργεια που εχεις να την βαζεις στο τι μπορεις να κανεις για να πετυχεις τους στοχους σου, μην την σπαταλας στο να σκεφτεσαι στο τι μπορει να παει στραβα.