Μια σκέψη που μου ήρθε καθώς διάβαζα την εξομολόγηση. Μήπως είμαστε κλειδαρότρυπες και ψάχνουμε μια ζωή να βρούμε το κλειδί που μας ξεκλειδώνει; Ελπίζω βέβαια, να είναι παραπάνω από ένα.Δεν υπάρχουν κουλ και ξεκουλ, όπως λέει και η εξομολουμένη, ήταν κουλ αλλά τις γύρισε αλλιώς, με συγκεκριμένο άνθρωπο. Άρα μάλλον απλά είμαστε κλειδωμένοι, κλειστοί και κάποιοι μπορούν και μας ξεκλειδώνουν. Ακόμα κι αν μας πληγώσουν στο τέλος, θα έχουμε τουλάχιστον γνωρίσει μια πλευρά του εαυτού μας, που δεν είχαμε δει.