Έχω ακριβώς το ίδιο κόμπλεξ, ΌΜΩΣ όταν βλέπω πρόσωπα άλλων ως σύνθεση κι όχι ένα μόνο ως ένα χαρακτηριστικό αντιλαμβάνομαι ότι ο τρόπος που βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας, μπορεί να είναι παραμορφωτικός. Δεν είμαι κατά των πλαστικών, αλλά σίγουρα κατά των υπερβολών. Σκέψου τι θες.
