Περιοδικά εμφανίζονται εξομολογήσεις σαν και τη δική σου που συμβουλεύουν να μην υπερβάλλουμε, αλλά συνήθως είναι πιο φειδωλές και δεν εμπεριέχουν ανακρίβειες. Λοιπόν για όλες τις διαταραχές υπάρχει ένα φάσμα, κάποιοι μπορεί να είναι λειτουργικοί ενώ έχουν π.χ. κατάθλιψη. Φυσικά, τη διάγνωση δεν την κάνουμε μόνοι μας για τους εαυτούς μας γιατί βγάζουμε λάθος πορίσματα. ΌΜΩΣ, συνήθως για να μη νιώθεις καλά για μεγάλο χρονικό διάστημα (για μήνες και πάνω ασφαλώς), να μην μπορείς να λειτουργήσεις στην καθημερινότητά σου, να είσαι αναβλητικός για πράγματα που θες, να μην χαίρεσαι την «τεμπελιά» σου και γενικά να μαραζώνεις είναι μια χαρά δείκτες ότι πρέπει να κάνεις κάτι με τον εαυτό σου. Επίσης, πολλά άτομα που φτάνουν στο σημείο να έχουν την ανάγκη και επηρεάζονται έντονα από την γνώμη ατόμων εδώ πέρα σίγουρα κάτι έχουν. Δεν το λέω υποτιμητικά, αλλά δεν μπορεί να είσαι καλά και να δίνεις τεράστια αξία είτε σε συμπονετικά σχόλια είτε σε άλλα που δεν σ΄αρέσουν και να σου καθορίσουν στάσεις/διαθέσεις για αρκετό χρόνο και με τεράστια ένταση. Επίσης, η κατάθλιψη δεν αντιμετωπίζεται απαραιτήτως με μόνιμη φαρμακευτική αγωγή. Ο ψυχίατρος είναι πράγματι αυτός που είναι καλύτερο να κάνει τις διαγνώσεις με το σκεπτικό ότι είναι ο μόνος που είναι του γιατρικού κλάδου και μπορεί να χορηγεί φάρμακα μιας και γνωρίζει την ανθρώπινη φυσιολογία. Φυσικά μπορεί να υπάρχει συνδυασμός όπου ένα άτομο έχει και ψυχολόγο και ψυχίατρο για την αντιμετώπιση μιας κατάστασης ή την καλύτερη διαχείρισή της. Η κατάθλιψη ακόμη, είναι πολύ δημοκρατική και απευθύνεται σε όλους μας: μπορεί όλοι κάποια σε κάποια περίοδο της ζωής μας. Μπορεί να είναι ελαφριά, μπορεί να είναι βαριά. Μπορεί να την ξεπεράσουμε και μόνοι μπορεί και με βοήθεια. Φυσικά, όλοι δεν έχουμε το ίδιο ψυχικό σκαρί και κάποιοι χρειάζονται βοήθεια ειδικού, αλλά μπορεί να έχουν κι άλλες ψυχικές διαταραχές (καθόλου σπάνιο). Απλά καλό είναι όσοι νομίζουν/νιώθουν ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτούς να ζητήσουν βοήθεια από ειδικό ή από κοντινό άτομο. Θέλει δύναμη για να το κάνουν και ίσως να μην είναι εύκολο. Άσε δε που ο κοινωνικός περίγυρος δείχνει μια απαξίωση για τις ψυχικές νόσους, μάλλον από φόβο και αμηχανία, που πραγματικά δεν βοηθάει ή στο τέλος θα πρέπει να νιώσουν άσχημα που δεν είναι χάλια 24 ώρες το 24ώρο, αλλά μόνο τις 23. Καλό είναι η πρόληψη και να μη γίνονται έρμαια οι άνθρωποι. Κι αν νιώθουν ότι οδεύουν προς την κατάθλιψη, να προσπαθούν να μην πέσουν. Σίγουρα είναι λάθος-για τους ίδιους- να ψάχνουν να δικαιολογηθούν για την όποια αδράνειά τους αμαχητί γιατί είναι τα πρώτα θύματα και δεύτερα είναι όσα άτομα τους αγαπούν και τους νοιάζονται. Υ.Γ, Συγγνώμη που μακρηγόρησα(πάλι)