Δε μου λέτε, ρε παιδιά... Εσείς πρέπει να δείτε τον άλλον να υποφέρει, για να εκτιμήσετε ο, τι έχετε;Τι βόλτες σε νοσοκομεία και ορφανοτροφεια να κάνουμε;Μήπως να περνούσαμε κι από ένα νεκροταφείο, για να εκτιμήσουμε, ότι είμαστε ζωντανοί; Όλες οι συμβουλές, που δίνονται πιο πάνω απαιτούν σημαντική δουλειά και χρόνο. Είναι ολόκληρες διαδικασίες με βήματα, είναι στάση ζωής, που, όμως απαιτεί μελέτη. Λόγια ξέρω κι εγώ να λέω. Να είστε δυνατοί και να μην τα παρατάτε! Να, ορίστε. Λέει κάτι; Δε λέει, γιατί το να είμαι δυνατός, σημαίνει, ότι έχω δει τις αδυναμίες μου και τις έχω μελετήσει. Το να μην τα παρατάω σημαίνει αξιολόγηση της καταστασης ακόμα και για το ΑΝ αν αξίζει, να μην τα παρατησω. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.Και είμαι σίγουρη, ότι κουραστηκατε, να διαβάζετε, όσο εγώ κουράστηκα που τα έγραψα.Αλλά προτιμώ, να κουραστω, παρά να βγω με πλακάτ στους δρόμους με έτοιμα μότο ζωής.Γιατί αυτά παρηγορουν, μόνο για λίγο κι όταν περάσει η επίδρασή τους μας αφήνουν πάλι άδειους.Τελος πάντων. Τα ξαναλέμε.