Με τρομάζει η εξομολόγηση σου.Ειμαι 3μιση χρονια σε σχέση και ακομα τα παμε πολυ καλα. Αλλα οπως και να το κάνεις κάποια στιγμή ο έρωτας περνάει και γίνεται αγαπη και αυτο το παθος που ειχες στην αρχή μετατρέπεται σε ενα αίσθημα γλυκο, σχεδον αδερφικο οπως θα είχες και για έναν φίλο σου.Στην ιδεα και μονο τρεμω. Στην ιδεα οτι στα επόμενα χρόνια θα χάσω τελειως τον έρωτα μου για την σχέση μου και απλα θα τον αγαπώ σαν φίλο και θα ειμαι εγκλωβισμένη γιατι θα φοβάμαι να χωρισω.Ειναι δυσκολο μια μακροχρόνια σχέση να την τερματίσεις ετσι απλα. Φοβασαι την μοναξια, σου αρεσει η συνηθεια. Αλλα και παλι ειναι τοξικό το να μενεις μηχανικα με έναν άνθρωπο.Καλή δύναμη σου εύχομαι.