Να σου δώσω μια οπτική που ενδεχομένως σου διαφεύγει;Στο κείμενό σου πουθενά δεν αναφέρεις για ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ προσωπικής ανάγκης θέλεις γάμο και παιδί. Δεν αναφέρεις ανάγκη συντροφικότητας, ανάγκη δοσίματος, ούτε καν ανάγκη διαιώνισης γονιδίων.Αναφέρεις αυτολεξεί:"Ο χρόνος μας τελειώνει. Δεν μπορώ πια να της δίνω κουράγιο επειδή τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα θέλαμε. Έχουμε μείνει πίσω σε πολλά".Yποψιάζομαι ότι αντιμετωπίζεις την συντροφική αποκατάσταση και την απόκτηση παιδιού ως "επόμενη πίστα" που πρέπει να κατακτηθεί για να νιώσεις ότι πέτυχες σε κοινωνικούς στόχους που έθεσαν άλλοι για σένα. Αν είναι έτσι, δεν είναι πρωτότυπο, συμβαίνει σε πάρα πολλές. Το ότι οι φίλες σου "τα κατάφεραν" (σιγά την επιτυχία, μεταξύ μας) δεν δείχνει κάτι, ίσως μεγαλύτερη ανοχή σε συμβιβασμούς. Ενδεχομένως, αν όντως σκέπτεσαι έτσι, αυτό είναι και που σε παγιδεύει σε αδιέξοδες σχέσεις/ραντεβού. Η θεώρηση αυτή ελκύει συγκεκριμένο είδος "διεκδικητών" (τους "ας εκμεταλλευτώ την αδυναμία της" ή τους "θα ζμπρώξω επειδή η απελπισία κραυγάζει") .Για να απελευθερωθείς, πρέπει ο απέναντι να ξέρει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι στα τέτοια σου κι αν κάτσει, κι αν δεν κάτσει η φάση. Μόνον τότε δεν έχει ο άλλος το πάνω χέρι. Φαίνεται ακατόρθωτο αυτή τη στιγμή αλλά αν το πετύχεις ως μενταλιτέ θα δεις ότι θα κάνει όλη τη διαφορά.