Αχ,πόσο σε καταλαβαίνω. Ο τελευταίος μου χωρισμός ήταν έτσι, από το πουθενά. Λοιπόν, πρώτον βλέπω ότι αντιλαμβάνεσαι και είναι καλό, ότι με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Άμα δεν θέλει,του εύχεσαι τα καλύτερα και τον αφήνεις να πάει στο καλό. Το να σε παίρνει τηλέφωνο και να σε ρωτάει πώς είσαι δεν κάνει καλό σε σένα. Αυτός ίσως θέλει να κατευνάσει τις τύψεις του αλλά δυστυχώς έχεις το δικαίωμα να μην είσαι καλά και καλό θα ήταν να μην σε ενοχλεί. Όχι από εγωισμό, αλλά επειδή δεν σου κάνει καλό. Δεύτερον, δώσε χρόνο. Φυσικά και είναι πιθανόν να κλαίς, να είσαι χάλια.. έτσι είναι. Μην το βλέπεις σαν κάτι περίεργο. Δώσε στον εαυτό σου χρόνο να το ζήσει. Αλλά με ένα όριο. Ο χωρισμός είναι σαν μικρός θάνατος. Δεν θα κλαίμε τον μακαρίτη όμως για χρόνια με την ίδια ένταση. Αφού κλάψεις και ξεσπάσεις, ξεκινάει η φροντίδα του εαυτού σου. Αυτό συνήθως γίνεται ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ. Βαφεσαι με το ζόρι,βγαίνεις με το ζόρι, πας για καφέ με το ζόρι. Ξέρω ότι θες να κλαίς όλη την ώρα. Καλύτερα να κλαίς έξω παρά μέσα. Να είσαι με άλλους, που θα πάει, θα ξεχαστεί το μυαλό, θα σκάσει ένα χαμόγελο το χειλάκι σου . Σιγά σιγά θα ξεχνιέσαι. Μην βλέπεις φωτογραφίες,μην ρωτάς γι'αυτον. Αποτοξίνωση τώρα. Και δώσε χρόνο. Μπορεί να πάρει μήνες. Αλλά προσπάθησε να είσαι με άλλους, οι φίλοι τώρα θα είναι φοβερό στήριγμα(πρέπει να είναι τουλάχιστον). Εγώ θυμάμαι έβγαινα παντού μαζί τους. Ακόμη και να μην μου άρεσε το μαγαζί πχ έλεγα θα έρθω. Άμα κάτσω σπίτι θα σκάσω. Με πίεσα . Μη περιμένεις να γίνει αύριο. Είναι όπως ένα τραύμα στο σώμα. Κλαίς γιατί πονάς αλλά δε μένεις να κλαίς. Αρχίζεις και το φροντίζεις. Στην αρχή δε θες να δεις τι σου προκάλεσε τον πόνο, με τον καιρό το αποδέχεσαι. Έτσι και το τραύμα στην ψυχή. Θα περάσει όμως :)